19. Ho Chi Minhstad - Phnom Penh (Cambodja)

We vliegen met Quatar airlines, een enorme Boeing met slechts een handjevol mensen aan boord. Het vliegtuig is een stuk luxer dan het gemiddelde vliegtuig (hoofdkussentje, rugkussentje, mooi beeldscherm waarop zelfs tijdens zo'n korte vlucht allerlei films worden vertoond). Na 45 minuten landen we in Cambodja waar we eerst onze Visa on Arrival moeten aanvragen. Na een drietal formulieren te hebben ingevuld met een enigszins ongeduldige douaneman achter ons worden we gedirigeerd naar een lange balie waarvoor een touw is gespannen en waar ongeveer 7 ambtenaren ons aankijken. We moeten bij de eerste ambtenaar onze paspoort inleveren met een  pasfoto en een formulier. Daarna worden we doorverwezen naar de laatste in de rij waar met een sticker staat aangegeven dat we daar moeten betalen. We zien onze paspoort van de ene hand in de andere overgaan, iedereen heeft zijn eigen taak. Wij zijn de enige drie aanvragers in de verder enorme lege ruimte met zeker 10 ambtenaren om ons heen. Na een paar minuten is het eerste paspoort klaar en mag ik 30 dollar per VISA afrekenen. Alles in Cambodja  wordt berekend in dollars. In de ATM pin je gewoon dollars. Bij de douane zijn we ook de laatste drie, en we hebben ieder een eigen loket. Wanneer mijn dame van de douane klaar is met de paspoortcontrole pakt ze haar borduurwerk weer op en gaat verder met een enorme lap, die al driekwart af is. Met de taxi gaan we naar ons hotel in Cambodjaanse stijl. De meeste gasten zijn Europees zover ik kan beoordelen. Onze kamer heeft een tegelvloer en kleine meubels. Ruben stoot zijn hoofd als hij naar de badkamer gaat . Het ziet er allemaal gemoedelijk uit in een soort koloniale sfeer. Cambodja is echt wel anders dan Vietnam. Het lijkt een beetje meer Indiaas, de gebouwen zijn anders, de mensen zijn een stuk donkerder en het verkeer lijkt nog chaotischer. Vandaag zagen we zelfs een meisje met de brommer onderuit gaan, iets wat we in al die dagen in Vietnam nooit hebben gezien. We gaan naar een restaurant in de buurt en worden onderweg om de paar meter aangesproken door Tuktuk chauffeurs. Het lijkt alsof iedereen op ons wacht. Het eten in het restaurant is een stuk pittiger dan in Vietnam en het kleine tuinmeubelair is vervangen door lage houten stoelen met een zeer lage tafel. Wanneer we de kaart bestuderen blijft de ober geknield bij onze tafel staan. Het eten is best lekker al heb ik een beetje spijt van het gefrituurde ijs. Stel je een aardbeienmilkshake voor met een oliebollenkorst en spikkels die wij meestal op een kinderijsje strooien....Morgen om 9 uur gaan we op stap met een chauffeur. Het koninklijk paleis, de zilveren pagode, het nationaal museum en toch ook de killing fields.....